Chianti, kolor Toskanii

Zaczęło się w ubiegły, piątek. Zupełnie rozbity wewnętrznie, w poczuciu osamotnienia i braku zaufania do samego siebie, postanowiłem odnaleźć miejsce, gdzie mógłbym odpocząć i poukładać myśli. Natknąłem się na kawiarnię z zachęcającym ascetycznym wnętrzem, prostymi w formie stolikami i światłem w kolorze sepii. To miejsce to, "I coffee". Zostałem tutaj niezwykle ciepło przyjęty, przez bardzo miłe panie, dzięki którym powoli zacząłem odzyskiwać wiarę w siebie. Ostrożnie usiadłem w wygodnym fotelu.  Poprosiłem o latte z dodatkiem amaretto, na złagodzenie fatalnego nastroju. Przy filiżance kawy, postawiłem butelkę Chianti, prawdziwego skarbu wśród win włoskich, jakie do tej pory miałem okazję próbować. Starałem się nie myśleć już o sobie, lecz o winie. Uważnie przyjrzałem się butelce. Przez zielonkawe szkło, nieśmiało przebijała szlachetna, ekscytująco purpurowa barwa, zdradzająca niespokojny charakter wina. Z etykiety, z pozornie naiwną buzią dziewczęcia, uśmiechała się Leda. Rycina, niegdyś przypisywana boskiemu Leonardo, dzisiaj posądzana o klasycystyczne pochodzenie.  Co takiego mogło się kryć w butelce wina z podobizną Ledy, żony króla Sparty, Tyndareosa, i kochanki samego Zeusa, który odwiedzał ją pod postacią łabędzia ? Spodziewałem się czegoś bardzo mocnego, pradawnej pierwotnej siły, zdolnej wytrącić mnie, z i tak już chwiejnej równowagi. Osłabić wątłego ducha ... Z lękiem schowałem wino, dzieło genialnego Alberto Antonini z Cantina da Vinci w Toskanii. Długo potem, nie miałem odwagi, aby wyciągnąć korek z butelki. Stało się to dzisiaj, w poniedziałek, trzynastego... Uwalniam wreszcie wino, z szacunkiem i oddaniem nalewając rubinowy płyn do kieliszka. Tak jak się, wcześniej spodziewałem, aromat uderzył mnie w czuły nos, całym bukietem intensywnych doznań. Wyobraziłem sobie, że przedzieram się przez krzewy jeżyn, łapczywie wdychając ich dziki, silny zapach. Co jakiś czas wdzierała się też woń, świeżego soku z wiśni, może wyciśniętych, czy rozgniecionych przez barbarzyńcę w ogrodzie. Długo kołowałem kieliszkiem, spragniony posmakowania trunku i ciekawy jego barwy. Ten rodzaj Chianti to tylko dwa szczepy-  dominuje Sangiovese, ale z odrobiną merlota. O smaku, właściwie mogę napisać to samo, co o aromacie. Gwałtowna fala emocji, namiętności, szybkiego uniesienia i bólu rozstania po krótkim finiszu. Barwa. Ach, barwa to przecież nic innego, jak karmin ust wielbionej kobiety. Jakże długo zastanawiałem się, nad właściwym opisaniem koloru... Wzniosłem kielich z winem ku niebu, przypatrując się z niedowierzaniem jak gniewnie faluje na szklanych ściankach. Smak to błysk światła w czasie snu , mocny i dotkliwy, ale  kuszący malinami i dojrzałą wiśnią z lekko wyczuwalnym śladem, może imbiru w krótkiej końcówce. Jeszcze teraz czuję przyśpieszony puls w skroniach i pustkę w sercu po niespodziewanym, nagłym rozstaniu. A przecież, tyle jeszcze chciałem powiedzieć, naprawić, odwrócić, wytłumaczyć... Zbyt późno już na naprawę czegokolwiek. Butelka stoi już pusta i tylko Leda drwiąco uśmiecha się z etykiety, jakby chciała powiedzieć - Myślałeś, głupcze, że jesteś pierwszy, jedyny i godny tego, aby zaznać smaku mej miłości ? Głupcze ! Czy słyszysz ?...

Opis Da Vinci Chianti, poświęcam Pamięci mojej Przyjaciółki, Renaty Glubowskiej.