Przejdź do głównej zawartości

Młynarska, Pasterska. W poszukiwaniu...

Piękno w drewnie. Młynarska.
Jeden z nielicznych już, ulicznych hydrantów. Młynarska.

Dom bez mieszkańców
Drewniana klatka schodowa. Pasterska.
Wybrałem się na dojmująco smutny spacer, uliczkami Starych Bałut. Wybrałem się sam. Czuję Jej obecność tutaj. Tych miejsc jeszcze nie pokazywałem w blogu. Pora to zrobić, także dla Di Em, jednej z ostatnich osób, które wiedzą, czym tak naprawdę są Bałuty...

Etykiety

Etykiety:

Komentarze

  1. Monika Tomporek28 lipca 2011 08:17

    Hej Robcio! Jak Twoje samopoczucie? Trochę lepiej?
    ZApraszam Cię do Tamporkowa na konkurs :-) Trzeba dokończyc zdanie "Po burzy przychodzi...". No właśnie, co lub kto?... przychodzi po burzy? Pozdrawiam i życzę dużoooo słońca :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Robert Ruszczyk28 lipca 2011 11:16

    Moniko. Dziękuję za mentalne wsparcie. O samopoczuciu, mogę napisać tylko tyle, że będzie trudno mi się podnieść. Ale wiem dobrze, że muszę coś robić. Tak mi mówiła- Ty musisz coś robić. Zawsze ...
    O Tamporkowym poletku pamiętam, bo dobrze się tam czuję. Będę kończył zdanie po burzy...

    OdpowiedzUsuń
  3. Monika Tomporek28 lipca 2011 20:05

    Robcio!!!! Twoja twórczosc z kaloszkami w tle.... powaliła mnie na kolana :-))) Chylę czoła, kapelusza i czego tam chcesz... Świetne!!! W połowie lipca będzie losowanie :-))) Na tę chwilę jesteś przodownikiem pracy!!! Yeah!!! Extra!!!

    OdpowiedzUsuń
  4. Robert Ruszczyk28 lipca 2011 23:40

    Szkoda czoła i kapelusika Moniko.

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy31 lipca 2011 23:23

    Dziękuję Robert za wspomnienie o mojej skromnej osobie.Twoje słowa dotykają mnie
    mocno i mocniej wraz z upływem czasu,który spędzam daleko od Łodzi.
    Tęsknię do znajomych miejsc,do bliskich mi osób.Czasem wszystkie te obrazy powracają
    w moich snach.Kiedy się obudzę,przez kilka następnych chwil trudno zacząć żyć od nowa.
    Di.Em

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wiersz dla Renaty

Dzisiaj po raz ostatni pożegnaliśmy Renatę. Mąż z Amelką, najbliższa Rodzina, Przyjaciele, Znajomi... Po dłuższym namyśle, ośmieliłem się umieścić w blogu, mój pożegnalny wiersz dla Niej. Nawet jeśli okaże się, że nie jest to dobry wiersz, a tylko ulepione w smutku proste słowa... Renato. Byłaś mi wielkim światłem, za którym podążałem ślepy. Ufając Tobie, że zmierzamy ku słońcu. Byłaś mi szczęściem, co nie zna granic. Przyjaźnią, której końca nie ma. Dotykiem ciepła, które tulę w sobie. Śpiewem flamenco, pod błękitnym niebem. Kielichem wina , odkrywanym powoli. Zapachem łąk wdychanym wieczorem. Muzą, natchnieniem nad białą kartą. Drgającą barwą w obrazie Van Gogha. Szeptem, który serce pieści. Wolnością, która nie boi się śmierci. Dzisiaj czuję chłód. Twoje światło zgasło. Teraz, gdy zmrok zapadł tak nagle. Rozpraszam noc, moim własnym światłem. Ujmuję Twą dłoń i ostrożnie prowadzę. Ku słońcu... Bardzo proszę osoby odwiedzające małe formaty, o ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Portret ze Światłem. Wspomnienie o Renacie Glubowskiej

Renata  29.06.2011 Wyobrażałem sobie ten lipiec. Pielęgnowałem w głowie myśl o nim. Jaki będzie ? Okrągły rok oczekiwania. Niecierpliwie przyglądałem się z  balkonu wielkopłytowego bloku - drzewom, trawie, kwiatom a  niekiedy ptakom.Wszystko wokół, nagle ożyło i głośno domagało się swoich praw. Psy w trawie i na chodnikach, koty ukryte pod samochodami, ptaki w powietrzu, kolory i zapachy lipca. Na ścieżce prowadzącej do parku, znów pojawiły się rowery i pojawili się też ludzie. Właśnie w tej kolejności. Ta kolejność była dla Renaty, jakoś ogromnie ważna. - A co zobaczyłeś najpierw ? Rower czy mnie ? Obserwuję te rowery jakbym chciał zobaczyć ten jeden. Ten pomalowany Jej ręką, stary miejski holender. Naturalnie wiem, jak daremne są to usiłowania. Zobaczyć ten rower i poznać osobę tak cudownie opierającą się rzeczywistości, hałaśliwemu tu i teraz, osobę wręcz eteryczną - to prawdziwy dar. Na całe życie. Paradoksalnie wiedziałem o tym od pierwszych chwil, kiedy po...
4 komentarze
Czytaj więcej

Werter nad Wartą.

Warta Okolice Strońska. Starorzecza Warty i Widawki. Widoki, pejzaże wcześniej nieodkryte. Umykały. Jakoś zawsze w ciszy, czekały na poboczu popularnych szlaków. Tliły się nieśpiesznie w myślach, że może jednak warto byłoby zobaczyć. Powdychać trochę tego wilgotnego nadwarciańskiego powietrza. Zachłysnąć się leniwym jesiennym wieczorem. No i stało się. Przemierzałem łąki, pola zalewowe, pastwiska, oczka torfowisk, wały przeciwpowodziowe. Zaglądałem do porośniętych mchem bunkrów, wsłuchując się w chwałę bohaterów września . Szedłem z Werterem w duszy i głowie. Wędrowałem dzikimi ścieżkami jako Werter. Starorzecza   Wejście na wał przeciwpowodziowy. Ciągnie się kilometrami. Musiałem zawrócić...   Widok z wału na wieżę romańskiego kościoła w  Strońsku   Pastwiska na terenach zalewowych Warty   Znów Warta. Leniwa...   Tą drogą można dotrzeć do...   ...doskonale zamaskowanych polskich bunkrów z września...
4 komentarze
Czytaj więcej