Wieczór Luizy

Jakie są te wrześniowe wieczory? Jakie są, kiedy już jesteśmy tutaj w Domku na Górce w pociesznej odległości ośmiu kilometrów od Częstochowy ? Olsztyn. Spacerujemy ostrożnie po alejkach, uważając na znaki obecności kun. Widzę rozgryzione jajko, a krok dalej kupkę. Szmery w zaroślach niosą ekscytujące poczucie obecności tych zwierząt. A może to jednak koty ? Kociska...   Domek, widzi pan, ten domek ma swoją historię. Przystaję bo wiem, że to nie będzie zwyczajna historia. Pan Tadeusz opowiada. AK tutaj siedziało. Ponury. A było ich dwóch. Jeden w Świętokrzyskich a ten drugi tutaj. Esesmani przychodzili do tego domku na kawę. Ciotka żony, przedwojenna inteligencja, języki włoski, niemiecki znała, mówiła płynnie, perfekt. W domu książki, polskie, niemieckie wydania. Niemcy pożyczali, a jak się dowiedzieli, że ciotka gra na pianinie to przyłazili posłuchać wieczorami. Jak było głośno, to chłopaki z AK nadawali przez radiostację pod podłogą kuchni. I ja gapię się na tą podłogę. Kwadrat wejścia w podłodze odcina się na linoleum. W drugim domku, wie pan, dziewięciu Żydów się ukrywało. I przeżyli wojnę. A zdjęcia można tutaj zrobić ? Niech pan robi. Artyści tutaj bywali. Profesor z Wrocławia, z ASP, grafikę nawet zostawił, o to ta.

Potem myślę o tych zdjęciach. Zapisać chwilę, zapisać ten wieczór ale bez kombinowania, po prostu. Od jednego razu, bez długich przymiarek, wrażeniowo. Sadzam Luizę na ganku. Tu i tu usiądziesz, z kubkiem herbaty, a może lepiej bez tego. Musi być jakaś atmosfera tego miejsca. Nastrój, pamięć, zamyślenie. Historia. I ta z wczoraj, z innych wrześniowych wieczorów, i ta stająca się teraz.